ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ

                 

Δύσκολο πέρασμα εσύ γεφύρι ρεματιά σου

μάστορα τέχνη σ’ έφτιαξε οι πέτρες σου γερές

το χτυποκάρδι που κερνάς ο φόβος στη ματιά σου

τι θαυμασμός μα λες

βράδυ πρωί μια μοναξιά μια συντροφιά η φύση

διαβάτης μόνος περπατά μία σκιά θολή

ένα πουλί στη ρεματιά πρωί θε να λαλήσει

κρυφά μια προσευχή

γεφύρι συ μη γκρεμιστείς κράτα κορμί σου ίσιο

έχεις ζωή όπου μιλεί αιώνες συ κρατείς

ρυθμός λαχτάρας θαυμασμού κορμί σου αλογίσιο

χλαμύδα μου φορείς

 

οι πέτρες σου γεράσανε διαμάντια μες στο χρόνο

τα γηρατειά φανήκανε η αντοχή κρατεί

στράτα εσύ μοναχική για τον διαβάτη μόνο

το διάβα σου μιλεί

έναν αντίλαλο φωνής η ρεματιά κερνάει

αλόγου πέταλα ηχούν στις πλάκες σαν πατούν

και ο ρυθμός νανούρισμα ποτέ δεν σταματάει

σαν πέταλα χτυπούν

όποιος περάσει μια φορά τη σάρκα του ματώνει

ενθύμιο της ρεματιάς δυό γράμματα φτωχά

σαν τατουάζ τη βόλτα του στο μπράτσο του πληρώνει

ακόμα μια φορά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ