Η ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ

              

Η θάλασσα εθύμωσε το πρόσωπο ρυτίδα

τα κύματα αγρίεψαν βουνά από νερά

τη λίμνη που αγάπησα ποτέ μου δεν την είδα

να χάνει τη μιλιά

τα σύννεφα μου σκέπασαν αυτά που αγαπάω

στοιχεία της αγάπης μου της λίμνης ο καημός

Βαράσοβα το μπόι σου με θαυμασμό κοιτάω

τα κύματα χορός

σάρκα το σώμα πάλεψε μικρός ο ναυαγός σου

θέλει να φθάσει πιο κοντά στο βράχο να πιαστεί

τα κύματα αγρίεψαν και βγήκε ο θυμός σου

αντάρα θε να πει

και συ φουρτούνα άσπλαχνη χωρίς να τον ρωτήσεις

τον σπρώχνεις με τα κύματα σε κάποια συμφορά

βουνό ψηλό εμπόδισε τη σκούνα μη χτυπήσει

σε βράχια μυτερά

φουρτούνα η φιγούρα σου ένα στοιχείο κρύβει

το μήνυμα που κουβαλά χρησμός που απαντά

αν θέλεις συ να διαβαστεί για πάρε το μολύβι

και γράψε μοναξιά

βαράσοβα βουνό εσύ γαλήνεψε τη φύση

κάμε φουρτούνα ήρεμη ξαπλώστρα αρετή

κι λίμνη σου θα σου χρωστά δυο σήμαντρα χτυπήσει

στον κόσμο ακουστεί

πως το νερό το αρμυρό μπορεί και ξεδιψάει

εικόνα που εκούρασε ζητά μια λησμονιά

και το μαντάτο το κρυφό ο γλάρος το πετάει

στα σύννεφα ψηλά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ