Πόρτα κλειστή δυό δρασκελιές δυο σκαλιά μονάχα
σκουριά στο πόμολο κρατά κλειστή από καιρό
φυλά καλά τα μυστικά στα χρόνια της μα τάχα
κρυφό το μυστικό
να την ανοίξω σκέφτομαι εικόνες πονεμένες
θαμμένα λόγια που πονούν αδιάβαστα γραπτά
μούχλα σκοτάδι μυρουδιές ημέρες ξεχασμένες
αράχνες σκοτεινιά
στέκω μπροστά εκστατικός φεγγάρια θολωμένα
σπίτι παλιό μα γνώριμο στεφάνι μου ξερό
λόγια που έμειναν γνωστά μες στο μυαλό χωμένα
αντίο στο καλό
μα τα παιχνίδια της ζωής δεν έχουν ούτε τέλος
επιστροφή στο πουθενά ξανά απ’ την αρχή
δόλια καρδιά ματώθηκες με νοσταλγίας βέλος
και τώρα μια πληγή
στο χέρι έχω το κλειδί να ξεκλειδώσω θέλω
χτύποι καρδιάς θολώνουνε αντίστροφα μετρούν
θα το πληρώσω ακριβά το άνοιγμα το ξέρω
εικόνες που πονούν
η νοσταλγία μ’έφερε θυσία το κορμί μου
ένα κατώι ο βωμός σωστός και ο χρησμός
ένα ταξίδι πλήρωσε με πόνο η ψυχή μου
σκληρός ο ερχομός
σοκάκι ακατοίκητο κατώι ξεχασμένο
μια σιωπή εσφράγισε τα χρόνια με δεσμά
ρεύμα κλειστό εσκούριασες ρολόι χαλασμένο
παράθυρα κλειστά
δεν ξεκλειδώνω έφυγα μια κελεμπία λήθη
οι αντοχές μου δείλιασαν σαν στάθηκα εμπρός
τον εαυτόν μου βάφτισα αιώνιο κουτορνίθι
και γω ένας δειλός
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου