Ο ΣΠΙΝΟΣ

Του σπίνου τώρα η λαλιά μια φωνή λαλήσει

καινούριο το φτερούγισμα τον έρωτα ζητά

μια φλόγα όπου άναψε νέα φωλιά φωτίσει

την άνοιξη μεθά

σπίνε μικρέ που κελαηδάς σ’ένα κλαδί μονάχος

η μουσική σου όνειρο γοργόφτερο πτηνό

μέσα στον κάμπο θέλησες να είσαι μονομάχος

το σκέρτσο ακριβό

ο μονομάχος μάθε το κερδίζει ή και χάνει

γι’αυτό καλέ για πρόσεξε οι νότες σου γλυκές

μες στο μποστάνι που γυρνάς αντίπαλός σου φτάνει

στο τέλος να μη κλαις

είσαι ωραίος μάθε το – το μάτι σου μιλάει

μες στην αρένα της ζωής θα κλάψεις θα χαρείς

η εποχή δεν σταματά συνέχεια κυλάει

τα χρώματα φορείς

σπίνε μικρέ η νύφη σου βλαστάρι που ανθίζει

στη φαντασία σου γλυκιά οι νότες σου κοφτές

λόγια του κάμπου τρυφερά δυο βήματα χωρίζει

του γάμου αγκαλιές

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ