Η ΚΡΑΥΓΗ

       Χέρια ανοιχτά μία κραυγή τα δάχτυλα μια σκέψη

να πιάσουν κάτι προσπαθούν αέρας που φυσά

κι όμως φτωχά θα πει κανείς δεν έχουν μία κλέψει

εικόνα τους μιλά

χέρια ταλαίπωρα εσείς ζητάτε να πιαστείτε

του κάκου όμως η κραυγή θα μένει μοναχή

στη μοναξιά σας σίγουρα εκεί θα κρατηθείτε

στην άχαρη ζωή

χέρια στεγνά ρόζοι πολλοί της εργατιάς ο πόνος

ο κάματος πολύ σκληρός ο ήλιος καυτερός

μία ελπίδα έμεινε μήπως ο νέος χρόνος

τους βγει ο τυχερός  

χέρια πνιγμού η στάση τους στην ερημιά φωνάζουν

ζητάνε κάπου να πιαστούν ποτέ να μη πνιγούν

σιγά – σιγά σαν φαίνεται στο βούρκο τους βουλιάζουν

αθόρυβα μιλούν

χέρια ψηλά σηκώσατε τον ήχο της κραυγής σας

μία φωνή απόγνωσης αυλάκωσε το φως

και κεραυνός ετρόμαξε τον κόσμο η ορμή σας

το έμβλημα Χριστός

και συ που δίκιο μας κερνάς το θαύμα σου απόψε

δώσε βοήθεια στα παιδιά ποτέ να μη πεινούν

πάρε μαχαίρι δίκαιο περίσσευμα τους κόψε

και δώστο να χαρούν

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ