ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΠΙΣΩ

        

Έρημος δρόμος μοναξιά μια φτώχια που βαραίνει

διαβάτες τοίχοι αδειανοί παράθυρα κλειστά

πλακόστρωτο με νόημα δεν ξέρεις που πηγαίνει

μια βόλτα στα παλιά

με συντροφιά τη σκέψη σου και οδηγό τις μνήμες

γυρίζεις πίσω στα παλιά το δάκρυ σου βαρύ

χωρίς ζωή και γέρικες ετούτες οι βιτρίνες

σοκάκι μου εσύ

ανατριχίλας βάδισμα ακράτητο μεθύσι

στη μοναξιά το κέρασμα στοιχίζει ακριβά

τοπίο που νοστάλγησες ο πίνακας μια φύση

καρδιά σου πως χτυπά

θέλεις δεν θέλεις να περνάς θέλεις γυρίσεις πίσω

μα διάλεξες τον ερχομό δική σου η μορφή

και μη μου λες ψιθυριστά καλύτερα να βρίσω

γι’ αυτή την εκλογή

πληρώνεις φίλε τη ζωή πληρώνεις κάθε μέρα

πότε χαρά πότε ζημιά χτυπάει η καρδιά

είσαι σκιά στη μοναξιά με φόβο την εσπέρα

δυο βήματα τυφλά

στην ερημιά σου πρόσεχε ο φίλος εαυτός σου

αέρας η ανάσα σου βοήθεια πουθενά

σωστή τη σκέψη κάμε την αν θες για το καλό σου

οπλίσου συνετά

και το στενό που περπατάς αθώο μονοπάτι

έχει πολλά για να σου πει θυμίζοντας παλιά

μπορεί να μοιάσει άσχημο χωρίς σομιέ κρεβάτι

και να πληρώσεις ακριβά

μα θα μου πεις μια πληρωμή αξίζει όσα – όσα

μια βόλτα πίσω στα παλιά ο νους σου σε μεθά

η βόλτα τούτη σ’έκανε να χάσεις χίλια γράσα

χαλάλι τα χρυσά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ