ΤΑ ΔΥΟ ΣΟΥ ΧΕΡΙΑ

              

Τα δυο σου χέρια γέρασαν φλέβες και ζάρες τώρα

σκέψεις και ώρες εργατιάς μια κούραση μιλεί

να τα φιλήσω προσπαθώ εδώ και τόση ώρα

με σέβας το φιλί

γέρος γριά ίδια μορφή φεγγάρια στομωμένα

αν τα ρωτήσεις θα σου πουν με γράμματα σοφά

ανύπαρκτα τα κείμενα και όμως είν’ γραμμένα

σ’ αγράμματα μυαλά

ώρες πικρές ώρες γλυκές καντήλια αναμμένα

σε εξωκκλήσια του βουνού ελπίδες που ζητούν

δυο ζάρες εμαρτύρησαν τα βάσανα κρυμμένα

τα χρόνια μαρτυρούν

ζέστη και κρύο σε βουνά σε κάμπους σε χωράφια

μια προσευχή δίχως μιλιά ο κάματος βαρύς

η μοίρα γράφει δυστυχώς μια θέση εις το ράφια

εκεί θε να τα βρεις

χέρια σε γέρικα κορμιά ευλαβικά χαιρέτα

ανήμπορα καμιά φορά ζητάνε ζεστασιά

αν θέλεις στάσου δυο λεπτά μ’ αγάπη χάιδευε τα

η πράξη σου μετρά

όμως τα χέρια δεν μιλούν με ήχο με κουβέντα

μιλάνε όμως με καημούς σαν είναι σταυρωτά  

χρυσή κλωστή στα γηρατειά βραβεία συ για κέντα

παράσημα χρυσά

κι αν έχουν ζάρες που μιλούν και φλέβες φουσκωμένες

κι αν έχουν και μια δύναμη που φαίνεται μικρή

στέκουν σε θέσεις που τιμούν καθόλου ξεχασμένες

δυο φάροι ζωντανοί   

και κει που είναι τώρα αυτά μπορεί και συ να φθάσεις

και να ζητάς ότι ζητούν χωρίς να’ χεις μιλιά

σκέψου το σήμερα αν θες για αυτό μη προσπεράσεις

ποτέ τα γηρατειά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ