ΧΑΛΕΠΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ

                     

       

Γέρο μεγάλε μάστορα το έργο σου το είδα

τα γράμματα που έμαθες τα βλέπω στο σφυρί

σαν πελεκάς συναίσθημα στο σκότος νυχτερίδα

το έργο σου μιλεί  

μετράς την έκφραση εσύ χωρίς να τη σπουδάζεις

τα γράμματα που έμαθες σχολείο της ζωής

τη μοναξιά σου πελεκάς χωρίς να μου φωνάζεις

στο μάρμαρο μπορείς

μια μουσική κι ένας ρυθμός το χτύπημα δουλεύει

σκόνη αντάρα στη ψυχή και συ μονολογείς

σκυφτός αλάνθαστος εσύ το έργο σου οδεύει

χωρίς να το σκεφτείς

παιδί αρχαίου πνεύματος μια τέχνη του Φειδία

Ελληνικής ψυχής συνεχιστής το μάρμαρο μετράς

λιθάρι που δεν παίζεται μα θέλει την ανδρεία

την πέτρα πελεκάς

μεγάλε πάντα ταίριαζες το μέτρο με το κάλλος

ένα μυαλό που χάραξε δική του μια σχολή

κι αν κάποιος σε αντέγραψε παρέμεινε σαν νάνος

Γιαννούλη κορυφή

μα η ζωή σε κέρασε με πόνο δίχως τέλος

τα μονοπάτια της ζωής σε πλήγωσαν πολύ

σημάδεψαν και κάρφωσαν μία καρδιά με βέλος

της τέχνης αμοιβή

κι αν έργα σου εχάθηκαν αξία σου τιμάται

τα δείγματα παρέμειναν αιώνια εκεί

η πολιτεία σε τιμά κι ακόμα και καυχάται

για τούτο το παιδί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ