ΝΥΧΤΕΣ ΧΕΙΜΩΝΕΣ

Νύχτες χειμώνες κι ο νους ταξιδεύει

φρένα που σπάνε κορμί μου πού πάνε

το ξέρω το τέλος του έρωτα βέλος

το αίμα που τρέχει άλλο δεν έχει

παρά να χαθώ

ξέχειλο πίνω ποτήρι αγάπης

ζαλάδα φιγούρα μορφή της πληγώνει

κορδέλα που δένει μια μπούκλα κρεμάει

κι όμως πονάει η τόση σιγή

σκοτάδι στη σάλα σκιά της αράχνη

αέρας το βήμα μιας σφαίρας το βλήμα

ξυστά να περνάει χωρίς να με βρει

έξω θα βρέξει καιρός αγριεύει

σκοτάδι πιο μαύρο το τζάκι φουγάρο

μια φλόγα το ξύλο ξερό και το φύλλο

κι αυτό θα καεί

ύπνος που φεύγει εικόνα που φέγγει

βροντή που αστράφτει μένα φοβίζει

γρύλλος που τρίζει κάτι μ’ αγγίζει

κι όμως το χάδι εκείνης που φεύγει

σβήνει καντήλι σκοτάδι λοιπόν

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ