ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Φεύγει μονάχος μπερδεύει τη σκέψη

τα φώτα που σβήνουν σημάδι κακό

δυό άνθη πεθαίνουν ο χάρος θα κλέψει

κι αυτός στο στενό

ώρες καρτέρι εκείνη δεν εφάνη

ο χρόνος χτυπούσε στο νου σαν σφυρί

αλήθεια κρυμμένη σχεδόν να μη φτάνει

στη σκέψη που θέλει να ‘ρθει να τη δει

λουλούδια πονάνε λυγάνε ξαπλώνουν

ελπίδα που σβήνει σκοτάδι πυκνό

αγάπες και όρκοι που τώρα τελειώνουν

τυφλό σ’ αγαπώ

στην άκρη θα μένουν αέρας φυσήξει

σημάδι πως κείνη αλλού θα περνά

σκηνή για ζωγράφο νεκρά πια η φύση

θολή κι ματιά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ