Ο ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ

Φωνή βουβή μια σιωπή μια κάπνα σιγοκαίει

σημάδι στον ορίζοντα μαύρο και το πουλί

κοράκι που εστάθηκε κι αυτό σιγά να κλαίει

Θεέ καταστροφή

Μετράνε άτομα ζωές ο αριθμός κουτσαίνει

χτύποι καρδιάς στο εκατό ιδρώτας να κυλά

κι ο νους αλήθεια μη πατά δεν θέλει τι συμβαίνει

όχι εδώ κοντά

μια σιωπή που δεν μιλά δεν λέει την αλήθεια

κρύβει το στόμα και τ’ αυτιά κι αυτή λιποθυμά

κι αυτό που βλέπει δεν μιλά  δεν λέει τη βοήθεια

αφού είναι αργά  

μορφή εσύ που κατοικείς πλερέζα στο κεφάλι

χαρακτηριστικά ανύπαρκτα ξαφνιάζουν θεατή

και γω ζητώ την ομορφιά να της χαρίσω χάδι

του κάκου προσμονή

στέκω ακίνητος κοιτώ τη θάλασσα τη ξέρα

και γω τον άγνωστο θαρρώ στη κάπνα για να δω

φωνάζω με μια δύναμη που είσαι ρε πατέρα

για να’ρθω να σε βρώ

αντίλαλος ορφάνεψε φωνή χωρίς σημάδι

κι ο χρόνος όπου πέρασε το μαύρο μαρτυρά

μια φώτο τώρα που κρατώ στο στήθος μου το χάδι

με δάκρυ η ματιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ