ΤΟ ΚΑΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ

Στο καμένο το δάσος

περπατάω μονάχος

και κοιτώ

στο καμένο το δάσος

περπατάω μονάχος

και πονώ

νεκρή ησυχία γεμάτα φορεία

σταυροί μαυρισμένοι

ελπίδα που μένει

κι αυτή τραγική

το χρώμα φευγάτο

το μαύρο μου άστρο

σβηστό

καντήλια που καίνε

δυο λόγια να λένε

γιατί

καρέκλες και σπίτια

καμένα σπουργίτια

ζωή

μοναξιά και μαυρίλα

δύο κάρβουνα ξύλα

το παγκάκι νεκρό μου

μια πίκρα θα πιώ

και γω με σκυμμένο

κεφάλι και πάλι

να πίνω μια πίκρα

ελπίδα μια σπίθα

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ