Πατρίδα πονάς!

Γυμνά τα χέρια ανήμπορα ψυχή όπου ματώνει

ο πόνος που απλώθηκε σκοτείνιασε το φως

τα χρώματά σου μαύρισαν η σάρκα σου πληρώνει

ο ήρωας γυμνός

μαύρο χιτώνα φόρεσες οι άκρες του σχισμένες

η πάλη σου αδύναμη  το σθένος σου τρανό

επάλεψες δεν νίκησες οι σάρκες ματωμένες

και συ στον ουρανό

τις φλόγες τις κοντράρισες με φλόγα από ελπίδα

τις νίκησες δεν σ’ έκαψαν κρατήθηκες ψηλά

και το παρόν σου φώτισες με άκαυτη αχτίδα

πατρίδα που νικά

πονάς πενθείς μα και μετράς καμένα σου κλαδιά σου

κρυφά μου κλαις χωρίς μιλιά μεσίστια κοιτάς

ψάχνουν ακόμα για να βρουν χαμένα σου παιδιά σου

τα μαύρα σου φοράς

στέκεις ψηλά κομματιαστή περήφανα ποζάρεις

δεν κατεβαίνεις  να σωθείς δηλώνεις δυνατή

τον εμπρηστή αν θα τον βρεις με σπάθα θα του πάρεις

με μια την κεφαλή

τέλος θα γίνω πεύκο σας ξανά για να δροσίσω

την ομορφιά του τόπου σας εγώ οικοδομώ

και στα δικά μου τα παιδιά σκιές θε να χαρίσω

αφού τα αγαπώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ