Η ΚΑΛΜΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Μια σιωπή ουράνια απέραντη γαλήνη

γεννά δυό σκέψεις στα μουγκά ταξίδι μοναξιάς

κι ο θαυμαστής ανήμπορος στην άκρη να τα πίνει

διαβάτη τι κοιτάς

κοιτώ εικόνες θαυμαστές τοπία ξεχασμένα

λόγια που γράφτηκαν εδώ στο βούρκο το νωπό

χτύποι καρδιάς που έμειναν σε μάτια δακρυσμένα

κρατιέμαι μη πνιγώ

νοτιά και συ σιώπησες σεβάστηκες τη κάλμα

σιγά - σιγά περπάτησες στο σάλτσινο κρυφά

καλμάρισες σαν κοίταξες στο πρόσωπο το κλάμα

αρμύρα πως ρουφά

και ο διαβάτης μπέρδεψε το βήμα του βαραίνει

το όνειρο που έβλεπε το κάνει θησαυρό

που να τον κρύψει σκέφτεται στην λίμνη τώρα μπαίνει

σαν παίζει το κρυφτό

λίμνη εσύ τον γέννησες λίμνη εσύ τον δέρνεις

τη σάρκα του τη μάτωσες κι αλλού καλέ κοιτάς

ότι παλιά τον κέρασες τώρα γλυκά τα παίρνεις

γιατί τον τυραννάς

και ο διαβάτης άφωνος το βότσαλό του ρίχνει

να σπάσει το τζαμένιο της το κρύσταλλο μια μιας

να σβήσει κείνα που’ μειναν ταυτότητα και ίχνη

αυτά που κουβαλάς

κι λίμνη του απάντησε με γρίφο της πυθίας

είσαι για πάντα εραστής το βλέπω στη ματιά

το τέλος μιας κατάληξης ονείρου συ πορείας

κουρνιάζεις συ σιμά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ