Αρχαίο το κάλλος χιλιάδες τα χρόνια
αγάπη ταράζει αχτίδα καμιά
φροντίδα μια σκέψη
ελπίδα φυτρώνει
ταξίδι με βάρκα
κλειστά τα πανιά
αρμύρα η σάρκα σ’αυτό τ’ακρογιάλι
πουλί που πετάει ποζάρει στο φως
βρυσούλα στη άκρη σταγόνες σαν δάκρυ
δροσιά που μεθάει,
ελπίδα καμιά
ευχή σ’ εκκλησία σε λίγο θα κλάψει
το χάδι προσμένει αγάπη ζητά
θαυμάστε λουλούδια ο κάμπος στρωμένος
μια φύση με χρώμα ο έρως κοιτά
η γύμνια της κόρης κορμί που χορεύει
στο πρώτο της βήμα
χαρίζει φιλιά.
ρουφάει τα χείλη αφήνει σημάδι
μια στάμπα με αίμα
για πάντα κρατεί
διαβάτης μονάχος σε στράτα βαδίζει
δροσιά δυό σταγόνες
στα χείλη ζητά
εικόνα εκείνης τη σκέψη βιάζει
ψυχή που πονάει
ελπίδα καμιά
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου