Βαριά σκουριά το δέσιμο ζωνάρι σιδερένιο
μια αλυσίδα βάρυνε ανάσα μου βαριά
δυό βάσανα κληρονομιά μαντέμι σκουριασμένο
και γω μες στην ξηρά
ζωγράφε τι μου φόρτωσες πως τόλμησες αλήθεια
το κολιέ ασήκωτο για σβήσ' το αν μπορείς
κάθε φορά ανάσα μου φωνάζω μια βοήθεια
πινέλο συ κρατείς
σε θάλασσα που σκούριασε τα βότσαλα αλλάζουν
τα σίδερα όλο σκουριές κι οι πέτρες καφετί
κι αλυσίδες άπιαστες τα βότσαλα φωλιάζουν
μια τύχη η ζωή
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου