ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ

Κάμε ελπίδα πως θα ‘ρθει τα ρούχα του στεγνώσει

μικρό παιδί στα βότσαλα το κύμα του βουβό

το βλέμμα του μια έκφραση τρομάρα άλλη τόση

σε ξέρα μοναχό

κοιτά σαν ψάχνει να την βρει η μάνα του πνιγμένη

μαντάτο που δεν λέγεται η λέξη τραγική

μικρή κοπέλα μοναχή στο κόκαλο βρεγμένη

μια τύχη σκυθρωπή

βλέμμα γλυκό τι τραγικό η αθωότης πόνος

μαντήλι κίτρινο σφικτό σωσίβιο μικρό

ψυχή αθώα να μιλεί αβέβαιος ο χρόνος

το δάκρυ μου κρατώ

γιατί Θεέ τι έκαμα οι κούκλες μου βρεγμένες

κομμάτια μες στο πέλαγος κορμιά χωρίς ψυχές

δυό βάρκες η ελπίδα μου και τούτες βυθισμένες

μικρές οι αντοχές

είχα πατρίδα όμορφη παρέα παραμύθια

γονείς που χάριζαν χαρά αδέρφια νοσταλγώ

τα λόγια τους που έλεγαν σε μένα την αλήθεια

δεν ξέρω που πατώ

ποιος μοίρασε χαρά ποιος μέτρησε την τύχη

και 'γω δικαίωμα τρανό μια θέση στη ζωή

μα μέτρησε θαρρώ με χαλασμένο πήχη

με αίμα η πληγή

κανόνι που σημάδεψε με κέρασε με πόνο

χωρίς να φταίω πλήρωσα που τώρα ναυαγώ

τι φταίω που γεννήθηκα σε τούτο νε τον χρόνο

δεν θέλω πια να ζω

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ