ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

            

Ο πόνος μες στη θάλασσα βλαστάρι στα βαθιά του

ο θάνατος το κύμα του λαχτάρα να σωθεί

να πιάσει το σωσίβιο πριν χάσει τη μιλιά του

μάνα εσύ φτωχή

που πάει το πλεούμενο που πάνε οι ψυχές του

το κύμα το νανούρισμα αλλάζει προσευχές

ελπίδα που δεν φύτρωσε ο φόβος στις ματιές του

ναυάγιο προχθές

μετράνε δυό μετράνε τρεις μετράνε χίλιους τόσους

Θεέ τι κάνεις που κοιτάς κατέβα να χαρείς

αλλάζουνε πατρίδα τους, τα σπίτια τους -τους τόπους

για σκέψου τι μπορείς

νύχτα και μέρα η καρδιά χτυπά στο όριό της

ο θάνατος μια δρασκελιά η τύχη άλλη τόση

το σήμερα το ξέχασε μετρά το ριζικό της

λίγο φαΐ μια δόση

γιλέκο κίτρινο φορεί σωσίβιο αν φθάσει

για λίγο η ανάσα της το μάτι της θολό

αρμύρας οι σταγόνες της με κλάμα να χορτάσει

το τάμα στον Θεό

δώσε το χέρι πιάσε με δεν ξέρω τι μου λέτε

σε βλέπω φίλε αδερφό ζωή και γω ζητώ

αγάντα λίγο θα πνιγώ μα όμως μη μου κλαίτε

παιδί μικρό κρατώ

Χάρε, μη παίρνεις το μικρό εμένα νε να  πάρεις

δεν θέλω άλλο τη ζωή καλύτερα πνιγώ

ξεκίνησα με δυό παιδιά και πάλι μου ποζάρεις

που τώρα ναυαγώ

το ποίημα δεν τέλειωσε μα ούτε θα τελειώσει

το δράμα συνεχίζεται κι άλλοι συζητούν

ποιος είναι κείνος ο Θεός που τάχα θε να σώσει

τα βλέμματα μιλούν

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ