ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ

Έρωτα συ θαλασσινέ το κύμα σου σαν χάδι

σαν με κοιτάς σε νοσταλγώ σε χρόνια παιδικά

ο πάσσαλος στο βούρκο σου αιώνιο σημάδι

εκεί μες στα ρηχά

γυναίκα συ κάθε φορά αλλάζεις και το χρώμα

το ντύσιμό σου όμορφο σεντόνι στο γιαλό

αόρατη η σάρκα σου αόρατο το σώμα

μετρώ το θαυμασμό

παθητική αχόρταγη μια μεθυσμένη σκέψη

ένα φεγγάρι φώτισε γαλάζιο σου νερό

και γω μ’ ένα καλάμι έγραψα μια ποθητή μου λέξη

ακόμα σ αγαπώ

κι ο πάσσαλος που έδενα βαρκάκι να μη φύγει

μου μαρτυρά τον πόθο μου εκεί μες στα ρηχά

κάθε φορά που έρχομαι με πιάνουνε δυό ρίγη

κρυφά στη μοναξιά

αιώνια τα νιάτα σου η κράμα σου αρμύρα

το βλέμμα σου τσακίρικο μου σχίζει την καρδιά

σαν κάνει βόλτα η ματιά που λένε μία γύρα   

ανάσα μου βαθιά

μα η καρδιά μεγάλωσε ταξίδεψε στα ξένα

κι νοσταλγία της μορφής με πάει στα παλιά

και σου μετρώ τα βήματα ακόμα ένα – ένα

για με παρηγοριά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ