ΕΡΩΤΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ

Φλόγα μεθύσι αρμυρό ο ήλιος σου φεγγίζει

μια ταραχή το κύμα σου δυο γλάροι αγκαλιά

ο έρωτας παλίρροια κάθε φορά ραγίζει

καρδιά δίχως μιλιά

πάρε με λίμνη αγκαλιά το αίμα σου αρμύρα

χάνω τα λόγια τον ειρμό στο βούρκο περπατώ

σαν βούτηξα στη λάσπη σου μια φόρα τώρα πήρα   

δυο φύκια σου κρατώ

είσαι μια σάρκα όμορφη ένα νερό που καίει

του γέρου είσαι όνειρο καμάρι του χαρά

και του μικρού παιχνίδι του όπου το χάσει κλαίει

ζωγράφου συ καρδιά

ζωγράφοι χτίστες ποιητές και άνθρωποι του λόγου

ελάτε όλοι στη σειρά σε τούτα τα νερά

κι ακούστε όλοι καλπασμό ατίθασου αλόγου

και γράψτε νοερά

λόγια γλυκά σε θάλασσα που μένει ξεχασμένη

γυρίστε τούμπα τη γραφή και γράψτε σε καρδιά

λόγια λοξά χαρακωτά σε πέτρα μαυρισμένη

από μπαρούτι ρε παιδιά

το άρωμά σου θάλασσα το φύκι σου φκιασίδι

ο βούρκος που ξεράθηκε εσχίστηκε θαρρώ

βαθιά κομμάτια στη ψυχή στη σκέψη μου στολίδι

μικρή μου σαγαπώ

μυστήριο ο έρωτας οι ρίζες του πλοκάμια

εικόνες κείνες που κρατώ με σφίγγουν στο λαιμό

γαΐτες ψάρια και παπιά καλαμωτές ιβάρια  

χιβάδες σου κρεμώ

ο έρωτάς σου λίμνη μου στοιχείο "λιοκαμένο"

τ’ αλάτι σου το ξέρανε το άσπρισε με φως

το φύτεψε στη σκέψη μου σαν δένδρο ανθισμένο

και γω τόσο μικρός

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ