Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΦΙΛΟΣ

΄

                          

Θάνατε φίλε της ζωής μια συντροφιά η λήθη

θα σε χορέψω με χαρά χωρίς να τ’ αρνηθώ

φόβος γλυκός και ήρεμος μουγκό το παραμύθι

μπερδεύω το σωστό

χωρίς το φίλο θάνατο μία ζωή χαμένη

αν δεν σε δω στο διάβα σου ο φόβος μου τρανός

μια χαρακιά στον τάφο μου βαθιά να’ ναι  γραμμένη

εκεί και ο σταυρός

δεν είσαι φίλος άγνωστος δεν είσαι φαντασία

έχεις αγάπη κι αρετή καρδιά όπου πονά

πολλές φορές και στο βωμό μου γίνεσαι θυσία

για κάποιον που πονά  

κερνάς μονά κερνάς ζυγά σαν παίρνεις μία φόρα

τα δύσκολα είναι απλά μου φαίνεσαι καλός

γιατρεύεις τόσο ήρεμα ακόμα και τη μπόρα

δηλώνεις συ σοφός

πότε σαν νιός μου έρχεσαι και πότε σαν το γέρο

αλλάζεις τέμπο τη φορά αλλάζεις και ρυθμό

αδυνατώ μα το θεό μπερδεύομαι το ξέρω

δεν ξέρω τι να πω

γράφεις λεζάντα τη φορά στοιχεία μαυρισμένα

ξεχνάς κακά μα και χαρές τραβάς προς δυτικά

τα παρατάς στη μοίρα τους να μένουν ξεχασμένα

με δάκρυ στη ματιά

κι όμως το ήθος της ζωής δεν σου κρατά κακία

κρατά μια σκέψη λογική αόρατη μορφή

στα έργα σου θα πω εγώ δεν βλέπω αδικία

η πράξη σου σωστή

είσαι καπνός στο νόημα δεν βλέπω τ’ όνομά σου

ψάχνω να βρω πορεία σου μπερδεύω το σωστό

μετρώ κρυφά τα βήματα και την κορμοστασιά σου

το στίγμα σου θολό

μη με κοιτάς όχι εμέ για κοίτα παραπέρα

προφήτεψε το μέλλον μου παράξενη μορφή

κι αν είναι να’ρθεις μην αργείς εκείνη την εσπέρα

και γράψε μια γραφή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ