ΜΙΑ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

    

Το μονοπάτι του ματιού στη μνήμη μου γυρίζει

παλιές εικόνες παιδικές το νου μου τον κερνά

εικόνα αυτή που άξαφνα το παρελθόν φωτίζει

εμένα με πονά

γαλήνη συ καθρέφτη μου μπροστά σου θα ποζάρω

τα παιδικά μου όνειρα να δω εγώ ξανά

κι αν λυπηθώ στην ερημιά θ’ ανάψω και τσιγάρο

μπροστά στη μοναξιά

θε να ταιριάσω παρελθόν με σήμερα αντάμα

θα γίνω γω ένα παιδί το χρόνο να γελώ

θα φτιάξω συναισθήματα χρυσό θα γίνει κράμα

παιδάκι γελαστό

κι ο λογισμός μου το παπί στη θάλασσα βουτήξει

μια γαρνιτούρα της στιγμή εμένα θα πονά

θα μου λυγίσει το κορμί σε βούρκο θα με ρίξει

πληρώνω ακριβά

πελάδα συ αγάπη μου ο έρωτας καρφίτσα

στο πέτο μου συμπλήρωμα παρέα ζηλευτή

οι ζωγραφιές μου γέμισαν με νοσταλγίας σκίτσα

και γω σε φυλακή

και συ καλή μου συννεφιά μου θύμωσες το βλέπω

άλλη φορά δεν σου μιλώ θα στέκω γω μουγκός

στο παρελθόν χωρίς μιλιά μονάχος θε να τρέχω

θα γίνω νοσταλγός

κι ο στίχος θε να γράφεται χωρίς να έχει ήχο

έτσι θα μένει μοναχός σε δρόμο αρμυρό

ξεθωριασμένο γράψιμο σε γκρεμισμένο τοίχο

πληρώνω δεν μιλώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ