Κι αν είσαι θάλασσα εσύ κι αν φέγγεις σαν φεγγάρι
ο κάμπος είναι το νερό τ’ αλάτι ο καρπός
κάθε φορά που σε κρατώ θυμίζουμε ζευγάρι
τι όμορφος γιαλός
γραμμένα λόγια αρμυρά κάθε φορά βουρκώνω
ταξίδι κάνω τι φορά ανοίγω τα πανιά
παρέα το βαρκάκι μου την άγκυρα σηκώνω
δυο γλάροι συντροφιά
χαράζω ήρεμο νερό ο παφλασμός παρέα
μια υγρασία στο κορμί μαΐστρος που φυσά
η λίμνη με χαμόγελο θεέ μου μα τι θέα
και γω στη μοναξιά
βλέπω στο βάθος το γιαλό το ήρεμο το κύμα
κοχύλι που ξεπόρτισε στην άμμο περπατά
και ο αφρός που ξάπλωσε χωρίς να κάνει βήμα
θυμίζει αγκαλιά
κι αν είσαι θάλασσα εσύ εγώ είμαι ζωγράφος
και ποιητής μες στη καρδιά ψαρόπουλο γιαλού
σαν σε κοιτώ θέλω να ζω κοντά σου μα μονάχος
δυο δάκρυα ματιού
θάλασσα συ απέραντη της πόλης το καμάρι
τα μονοπάτια χάραξαν καλαμωτές γραμμές
χτενίστηκες και πλύθηκες κρατώντας το σφουγγάρι
θεέ τι ομορφιές
γιαυτό και γω σ’ αγάπησα σε έκανα κορνίζα
με χρώματα περίεργα σε πάντρεψα αν θες
με θαυμαστή που φώναξε καλέ η Μόνα Λίζα
σχεδόν χίλιες φορές
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου