ΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ ( μνήμες από την λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου )

                   

Θυμάμαι όπου πήγαινα μικρός στο ακρογιάλι

και έπαιζα ψαρεύοντας σε θάλασσα μεγάλη

χωρίς ντροπή ξυπόλητος μικρός χωρίς σανδάλι

ώρες εκεί την έβγαζα τοπίο μια ζάλη

Κι όταν ο ήλιος έβγαινε καθρέφτιζε το φύκι

και γυάλιζε η θάλασσα  πιο πέρα το καΐκι

κι γλάροι δίπλα ξαπλωτοί με φόντο το κοράλλι

αχ ομορφιά  αθάνατη στον κόσμο δεν είσ’ άλλη

Τα χρόνια κείνα τα παλιά  να’ ρχόντουσαν και πάλι

και να’ βρεχα τα πόδια μου εκεί στο ακρογιάλι

σε μία θάλασσα πλατιά ζεστή ρηχή μεγάλη

αχ να μπορούσα να ήμουνα εκεί στο ακρογιάλι

Φύκια ξερά στην αμμουδιά που μοιάζανε σαν σάλι

ρομάντζα ξάπλα καταγής χρόνια παλιά μια ζάλη

όλα τα πλούτη θα’ δινα να ήμουνα και πάλι

για μια στιγμή  μονάχος μου  εκεί στο ακρογιάλι

κι αν είσαι τώρα όνειρο κοντά μου είσαι πάλι

και γω μικρός σε αγκαλιά με φύκια αχ τι ζάλη

μια μυρουδιά τ’ αλάτι σου μικρό μου ακρογιάλι

ωραία κείνη εποχή την ξαναζώ και πάλι  

και τώρα πια που γέρασα που νιώθω μία ζάλη

στο νου εικόνες διαλεχτές ξανάρχονται και πάλι

φίλους παλιούς αναζητώ εκεί στο ακρογιάλι

να τυλιχτούμε με δροσιά αρμύρας από σάλι

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ