Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΟΥ

Ασπρίσανε οι κρόταφοι  εγέμισαν με χιόνι

απόδειξη πως σίγουρα  εγώ τώρα γερνώ

οι σκέψεις γίνανε σοφές  το χιόνι πια δεν λειώνει

κι απολαμβάνω  τη ζωή  τα χρόνια όπου ζω

Τα μάτια μου σαν βλέπουνε  ετούτον τον καθρέφτη

τι να σκεφτούν δεν ξέρουνε  τι τάχα να μου πουν

αθέλητα το χέρι του σε μένα κάτι γνέφει

μη βασανίζεις πια το νου ασ’τες να ξεχαστούν

Άλλοτε πάλι σαν κοιτώ ξεχνιέμαι στον καθρέφτη

σαν να διαβάζω μυστικά ακίνητος κοιτώ

το βλέμμα μου ατάραχο σε μια γωνιά του πέφτει

και τότε  γω πιέζομαι σε κλάματα ξεσπώ

Κι άλλες φορές το άπειρο  νομίζω πως το βλέπουν

τα μάτια μου  ορθάνοιχτα  χωρίς συλλογισμό

κόπιες χαρές  που έζησα ξανά μου επιτρέπουν

εκείνες όπου έζησα μπροστά μου να τις δω

Κι άλλοτε πάλι σαν μιλώ το φρύδι του σηκώνει

αλλάζει πρόσωπο αυτός μου κάνει το μουγγό

μου κρύβεται απότομα πίσω από τη σκόνη

θαμπώνει και το τζάμι του και γω να σιωπώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ