ΜΟΝΑΞΙΑ

           

Τραγούδι συ χωρίς μιλιά μια μοναξιά το βράδυ

ένα παγκάκι μοναχό δυο λόγια μια ψυχή

η φαντασία έχτισε εικόνα σαν σμαράγδι

μια νύχτα βροχερή

λίγο το φως μια αστραπή μια λάμψη στο σκοτάδι

το μυστικό που φώτισε το πήρε η λησμονιά

σε ρεματιά ξεχάστηκε πρασίνισε πετράδι

μια λίμνη σιωπά

λίγο το φως του φεγγαριού του δοξαριού ο ήχος

αμαρτωλή η σκέψη σου σαν πλάθει τον πηλό

παίρνει μορφή και νόημα ο άχαρος ο στίχος

ξυπνάει το μυαλό

παγκάκι που καρφώθηκε σε ρεματιά σε άκρη

δύο σανίδες κάθισμα δεν έχουνε ζωή

κι αναρωτιέσαι άδικα πως κάθεσαι σε νάρκη

σιγά μην εκραγεί  

κράτα σελίδα ανοιχτεί και μη γυρίζεις φύλλο

το αύριο αβέβαιο το σήμερα αυτό

ερμήνευε όσο μπορείς τον άφαντο το γρύλο

και πέρνα τον καιρό

και συ παγκάκι μοναχό που γράφεις ιστορία

όχι δεν θέλω να μιλάς απλά να καρτερείς

σκηνές γραπτών στα φύλλα σου εικόνες φαντασία

αν θέλεις να κρατείς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ