ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ

                 

Λουκέτο που εκλείδωσε το μυστικό για πάντα

το πάντρεψε με τη σκουριά δεν το 'πε πουθενά

μετρά τα χρόνια στη σειρά ένα και δύο.. τριάντα

σκουριά η σιδεριά

κρατά στη πόρτα συντροφιά χειμώνα καλοκαίρι

μες στη βροχή εγέρασε λουκέτου αγκαλιά

μπάρα χρυσή εδιάλεξε  ετούτο δω για ταίρι

για να 'χει συντροφιά

τη πόρτα που μαντάλωσε και την κρατά κλεισμένη

σαν φύλακας σιδερικό κρατάει μυστικό

που προσπαθεί και καρτερεί όλη η οικουμένη

να μάθει το χρησμό

σίδερο συ που σκούριασες χωρίς γυαλάδα μένεις

είσαι πιστός σαν φύλακας πληρώνεις μετρητοίς

στην ερημιά ξεχάστηκες κάθε στιγμή πεθαίνεις

σκουριά εσύ φορείς

το σκουριασμένο σου κορμί το άρρωστο κουφάρι

έχει ψυχή που δεν μιλεί κρατά δυο μυστικά

χρόνια πολλά η λάμα σου με τη σκουριά φρακάρει

με πόρτα αγκαλιά

κι ο χρόνος που εμέτρησε του χάρισε μια λύπη

υπηρετεί χωρίς μιλιά καθήκον του θα πει

και τη σκουριά που φόρεσε μονάχα καρδιοχτύπι

στη γέρικη στολή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ