ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Ζηλιάρα θάλασσα εσύ στο τέλος θα με πνίξεις

σκαρί μικρό εγώ παλεύω στ’ ανοιχτά

με μια ματιά που έριξες αλήθεια θα με ρίξεις

στα βράχια τα σκληρά

κρατάς τιμόνι και πανιά κρατάς και την πυξίδα

πλεούμενο στον άνεμο φυσάς καταστροφή

σημάδια στον ορίζοντα στο χάρτη μου τα είδα

και συ μια ταραχή

το στίγμα μου το λάθεψες δεν μέτρησες με σκέψη

νερόπουλο της θάλασσας η πρώτη μου φορά

μαΐστρος σαν εφύσηξε κατάλαβα θα βρέξει

το λάθος δεν μετρά

ζωγράφος που ζωγράφισε τη θάλασσα να κλαίει

την έκαμε περίεργη να φαίνεται τρελή

και το σκαρί ανάποδα στο βάθος του να πλέει

με μαύρο το πανί

μια φαλαρίδα πέταξε κυκλάκια στη γαλήνη

ψάρια πουλιά ετρόμαξαν αντάρα την αυγή

Βαράσοβα εβρόντηξε σινιάλο προς την λίμνη

ο κρότος σαν γραφή

μα το σκαρί δεν γύρισε σαν άλλαξε πορεία

το μήνυμα που έγραψε ίσως ποτέ βρεθεί

κι αν διαβαστεί στη μοναξιά δεν θα 'χει σημασία

αφού θάχει χαθεί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ