ΤΟ ΧΝΟΤΟ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ

Στο τζάμι γράφω σ’αγαπώ με χνότο το σκεπάζω

βροχή στο δρόμο έπεσε τα ίχνη της θολά

βρεγμένοι δρόμοι χειμωνιά και γω κάπου κοιτάζω

μια λέξη αγκαλιά

θολό το τζάμι δάκρυα σταγόνες ζωγραφίζουν

κατρακυλούν και χάνονται στου δάσους τις πηγές

και μένουν όρκοι τα γραπτά σε με να μου θυμίζουν

υπέροχες στιγμές

βασανισμένη σκέψη λύτρωσε τον έρωτα που έχω

είμαι ο άνθρωπος που ζει με όνειρα γλυκά

το χνότο που ζωγράφισε φιγούρα σου προσέχω

και συ κάποια σκιά

έξω βροχή ένας ρυθμός μονότονα χτυπάει

στα φύλλα δέντρου που ανθεί η μέρα σκοτεινή

χωρίς μιλιά το βλέμμα μου το τζάμι να κοιτάει

και 'γω χωρίς φωνή

άλλοι καιροί άλλες μορφές οι έρωτες αντίκα

αξίες όπου χάνονται φθορά τα γηρατειά

παλιό λιμάνι ερευνώ ακόμα δεν βρήκα

σηκώνω τα πανιά

στο τζάμι φάντασμα σκιά το χνότο ζωγραφίζει

μία σταγόνα έτρεξε σαν δάκρυ ζωντανό

το πρόσωπο εμάτωσε στα δύο το χωρίζει

και γω κρυφά πονώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ