Η ΒΑΡΚΑ

 

Φορτώνω βάρκα με πανιά με σύνεργα αγάπης

μια νύφη ηλιοφώτιστη μαΐστρος να φυσά

μαλλιά ανάκατα χρυσά το χάδι της σαν μπάτης

ξυπόλητος στη κουπαστή απόνερα γλυκά

Δισύλλαβο το όνομα στο πλάι της γραμμένο

μαύρη μπογιά καλλίγραμμο το γράψιμο μιλά

σκαρί αυτό αβύθιστο πουλί ερωτευμένο

το αγαπώ μα το θεό το ζω πραγματικά

Στη παραλία ξάπλωσε νυφούλα σαν κοχύλι

σιωπηλή αμίλητη στα μάτια να κοιτά

και γω σινιάλο να κουνώ το άσπρο μου μαντίλι

με νόημα ζευγάρωμα στην έρημη αμμουδιά

Ζητώ ταξίδι κι όπου βγει ναύλος χωρίς φορτίο

μια ξελογιάστρα ηδονής αρμύρας ο καημός

του βιάτζου η συνεπεία θα πει το μεγαλείο

παράνομος ο έρωτας  πανάκριβος χρυσός

Και συ που είσαι έρημη στην άκρη αραγμένη

γιατί μου κλαις χωρίς μιλιά δεν είσαι ορφανή

έχεις εμένα για σκαρί μια άγκυρα δεμένη

στη σάρκα μου καρφώθηκε καμάκι που πονεί

Ήρθα να κάτσω συντροφιά στο πλάι σου για πάντα

μικρή βαρκούλα σαν παιδί ο γέρος σου κρατεί

υπόσχεση του ναυτικού εβίρα και αγάντα

να ξεκολλήσω το σκαρί ταξίδι κι όπου βγει  

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ