Περπατώ μονάχος με δυό σκέψεις δικές μου
μοναξιά που παλεύει μοιάζει σαν να γυρεύει
το χαμένο χρυσάφι σκονισμένο στο ράφι
το βιβλίο ερώτων το ποτήρι το πρώτον
που μεθάει τη νύχτα κάτι όνειρα πνίχτα
μες στο νου που βουλιάζει
μοναξιά αγκαλιάζει τη μορφή της ζωής
περίπατος τούτος μονάχος και ο Βρούτος
να προδίδει το θέμα όπου φαίνεται ψέμα
μα αλήθεια πονά
δύο μάτια κοιτάζω φαντασία σπουδάζω
ένα χάδι σαν χνούδι μες στο δάσος λουλούδι
ο αέρας του δάσους αρμονίας οι ήχοι
στο χαρτί μου οι στίχοι σαν μιλούνε γι’ αγάπη
μ΄ένα πνεύμα που πλάθει όλα κείνα τα πάθη
που στολίζουν τη στράτα περασμένα τα νιάτα
σε σκιά σταματώ
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
