ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΟΝΟΥΝ

 

Πνίξε τις σκέψεις που πονούν πνίχτες για το καλό σου

η ομορφιά δεν παίζεται τραβά μία γραμμή

και συ τρελέ ακολουθείς το βήμα το δικό σου

τυφλή διαδρομή

τα παραμύθια του παππού γεμάτα φαντασία

κοιμίζουν πάντα τα μικρά χωρίς να τα ρωτούν

και συ μεγάλος τώρα πια χωρίς πολύ ουσία

οι σκέψεις σου πονούν

ε ρε ζωή γιατί κερνάς αγίνωτες τις σκέψεις

η αρμονία χάλασε το φάλτσο δυνατό

και προσπαθείς μα το θεό κρυφά εσύ να κλέψεις

το δέκα το καλό

πάρε το βήμα το βαρύ πάρ’το και όπου βγάλει

ζήσε υπόλοιπο ζωής το κάστρο είν’ κλειστό

και συ θνητός πια θεατής στο τέλος μιας αγκάλης

το φως σου λιγοστό 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ