Ο ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ

                   

Μία μάσκα εις τη μούρη ένα κράνος στο κεφάλι

δύο  γάντια εις τα χέρια και στο σώμα μια στολή

αστροναύτης είμαι τώρα έτοιμος γι’ αποστολή

βλέπω φίλο μες στο δρόμο δίχως κείνος να μιλεί

με κοιτά και προσπερνάει μα δεν έχει τι να πει

γράφω όνομα στη μπλούζα ΑΦΜ για να με βρει

βιβλιάριο του ΙΚΑ ζωντανή η εποχή

περπατώ και γω τρεκλίζω απ’ το βάρος της στολής

νοσοκόμος μάλλον μοιάζω βοηθός εντατικής

σαν με βλέπει τροχονόμος με ρωτά αν έχω πιεί

αλκοτέστ τότε μου κάνει πως κουνάς ρε τη λεκάνη

μήπως είσαι μεθυσμένος κάτσε κάτω καθισμένος

και πως τώρα θα φυσήξω αφού μάλλον γω θα βήξω

όχι – όχι καραντίνα θα σε βάλω σε καμπίνα 

σε κατάλαβα ρε φίλε τον ιό έχεις στο αίμα έχεις και

θολό το βλέμμα 

ρε τι έπαθα ο δόλιος πως θα κάνω ρε τα ψώνια

τι την θέλω τη στολή θα τη βγάλω κι ας με βρει

ο ιός ρε ο Κινέζος ο κοντός και ο πινέζος με μαγιό

θε να τη βγάλω τη κορμάρα μου στον ήλιο

με ουζάκια – μεζεδάκια είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ ρε μάγκας 

το δηλώνω με τη πρώτη κι άμα έρθει τον κερνάω

καραντίνα γω δεν πάω μεθυσμένος θα τη βγάλω

με το ούζο μες στο αίμα ο ιός μωρέ δεν ζει

το εμβόλιο το βρήκα είμαι μέγας εφευρέτης 

του πλανήτη υπηρέτης και ο πρώτος όπου ζει

ξάπλα ούζα συνταγή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ