ΦΟΒΑΣΑΙ

Φοβάσαι κοιμάσαι αρνείσαι το χάδι

μπροστά σου σκοτάδι μια νύχτα εσύ

άνθρωπος φίλος ανάβει το φάρο

και συ δίχως θάρρος αλλού να κοιτάς

το λάθος μεγάλο φωνή δίχως ήχο

μια λέξη στο τοίχο μπροστά σου να γραμμένη

και συ λυπημένη να δείχνεις πως παίζεις 

χωρίς να πιέζεις μα όλα χαμένα μια λύπη

για μένα γιατί

φοβάσαι αλήθεια μα όχι συνήθεια

να θέλω φιλία παλιά τα βιβλία στο ράφι

με σκόνη βουβό αηδόνι να κλαίει η σκέψη

καιρός θε να βρέξει σταγόνες βροχής

και συ σαν αστέρι σελίδας τεφτέρι μια λέξη

γραμμένη σχεδόν λυπημένη που γράφει

το τέλος  - του έρωτα βέλος  που κάνει στη σάρκα

σημάδια – ρημάδια δυό φύλλα ξερά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ