ΔΥΟ ΝΟΤΕΣ ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΣΗ

Μία σιγή στην κάμαρα κι πόρτα με το σύρτη

κι γειτονιά στο κόσμο της κοιμάται δεν ξυπνά

και γω συνθέτω μουσική στο τζάμι το σπουργίτι

αλήθεια τι ζητά

πώς μεγαλώνουν οι νυχτιές ετούτο το χειμώνα

οι λογισμοί μακραίνουν κουράζουν τη ζωή

μα να που φέγγει τη στιγμή η δόλια αλκυόνα

σημάδι που μιλεί

μια φευγαλέα αστραπή ταράζει τον ειρμό μου

σινιάλο οι σταγόνες της στο τζάμι να κυλούν

τα σύννεφα θυμώσανε ξαφνιάσαν τον θυμό μου

με σκέψεις με κερνούν

νότες ανάκατες μορφές και μάτια που νυστάζουν

το μουσικό μου θέμα μου δεν έχει συνοχή

και ο καιρός να με κερνά με σκέψεις που φωλιάζουν

στη δόλια μου ψυχή

διαβάτες που πηγαίνετε ο ήλιος είν’ κρυμμένος

το φέγγος λίγο μα δειλό κι γειτονιά μουγκή

καλύτερα οι νότες μου και γω ερωτευμένος

φεγγάρι θα φανεί

δεν τελειώνει το γραπτό γράφω και ξανάγράφω

σκέψεις χαρτιά και νότες μου μια τρέλα την αυγή

θα δώσω τίτλο να γραφτεί η μουσική εν τάφω

μια τρέλα κι όπου βγει

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ