ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ

Βυθίζω σκέψη στα παλιά στα όμορφα τα χρόνια

και ταξιδεύω μοναχός σε όνειρα γλυκά

λίμνη εσύ μια καλλονή μια μουσική γλαρόνια

τα μάτια μου κλειστά

τι ομορφιά η μοναξιά της φύσης το τοπίο

χάδι της λίμνης φάρμακο γιατρεύει με τη μια

και στον διαβάτη το φτωχό κερνάει μεγαλείο

πρωτόγνωρη ματιά

βασανιστές οι εραστές τη σάρκα της ματώσαν

τα τραύματα εφάνηκαν σημάδια χαρακιές

και το κορμί της βάνδαλοι με θράσος επληγώσαν

να ‘ ρχότανε το χθες

ξύπνα καημένη μου μορφή και βγάλε το σπαθί σου

κάμε ασήμι φράχτη σου κανείς να μη περνά

έχεις μορφή ιστορική πνιγμένοι οι εχθροί σου

και συ η λευτεριά

το Μεσολόγγι όπου ζει η λίμνη το κρατάει

φράχτης ασπίδα φυσική γιρλάντα στο κορμί

ένα μπουκέτο ομορφιάς για πάντα μαρτυράει

μορφή να μη χαθεί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ