ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Και συ ξαπλώνεις στα ρηχά αμίλητη κυρά μου

μια μοναξιά απέραντη γλυκός κυματισμός

σαν σε κοιτώ κατάματα θυμίζεις όνειρά μου

ο ύπνος μου μουγκός

κόρη της πόλης που μιλάς κάθε φορά που τρέχω

να φθάσω ως την άκρη σου να φέρω το φιλί

χάνω τα λόγια και το νου κι ακόμα ότι έχω

για τούτη τη μορφή

τρυπά τη σάρκα σου βαθιά καμάκι το σταλίκι

γκριμάτσα είν’ στο μάγουλο σημάδι πως πονάς

μα πάλι κάνεις πως γελάς αρμύρας αντριλίκι

τα μπλε σου συ φοράς

κοπέλα συ γαλάζια μου κορδέλα στα μαλλιά σου

μια χτενισιά τα φύκια σου χαμόγελο γλυκό

το πλάτος σου απέραντο πελώρια αγκαλιά σου

νερό σου γιατρικό

μυστήριο το βάθος σου ξαπλώστρα το κορμί σου

χαμόγελο που χάνεται σε σκούρα καταχνιά

θυσίες όπου πλήρωσες με αίμα την τιμή σου

σελίδες σε γραπτά

και συ χωρίς μιλιά να στέκεσαι σαν πλάκα που σκεπάζει

πυθμένα όπου πόνεσε σε χρόνια ηρωικά  

χωρίς να θέλεις μάθε το μία ψυχή σπαράζει

σαν έρχεται κοντά

λίμνη εσύ μη μου μιλάς μονάχα χαμογέλα

στον εραστή σου τη φορά που έρχεται να δει

να στοχαστεί και τα παλιά που μοιάζουνε σαν τρέλα

σαν γίνεται παιδί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ