Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Όνειρο συ που ξάπλωσες μια ομορφιά γαλάζια

μια μοναξιά περίεργη ατάραχη ζωή

παιχνίδια με νερόσπιτα και κύματα σαν νάζια  

ξεκούραστη πνοή

κοχύλια ολοστρόγγυλα χιβάδες που γελάνε

ο βούρκος της το στρώμα της λικνίζεται κρατεί

γαϊτες τα πλεούμενα καλαμωτές φυλάνε

το όμορφο κορμί

σεντόνι η γαλήνη της μαΐστρος το στεγνώνει

ο ύπνος της γαλήνιος  και αυτή μια καλλονή

κι ο εραστής ο ποιητής μ’ ένα φιλί να λιώνει

ο στίχος συγκινεί

στον ουρανό το πέταγμα του γλάρου το χατίρι

ένα φτερό ξεκόλλησε και έπεσε στη γη

και τ’όνειρό της έγινε στη λίμνη τρεχαντήρι

τη μοίρα της να πει

το φέγγος γράφει όνειρο αρμύρα το παστώνει

το κάνει ολοζώντανο ταράζει και το νου

και το κορμί της που γλιστρά απότομα τεντώνει  

στην άκρη του γιαλού

ω! λίμνη συ αράχνη ιστός σου ξεκουράζει

τα θύματά σου μ’ όνειρα κι αυτά πάντα θα ζουν

του θαυμαστή σου η καρδιά στη λίμνη σου θ’ αράζει

δυό χέρια σε κρατούν

ο ύπνος σου ζωγράφισε αθάνατη μαντίλα

συμπλήρωμα της πόλης σου ηρώων φορεσιά

που σιγοκαίει στα κρυφά μες στης καρδιάς τα φύλλα

αθάνατη κυρά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ