ΜΟΝΑΞΙΑ

Ο λογισμός ξεχάστηκε το φως αργοπεθαίνει

κι σκέψη όπου έφυγε στη στράτα περπατά

φεγγάρι που ξεπρόβαλε κρυφά το νους σου φέγγει

θολή σου η ματιά

μες στη γαλήνη πρόβαλε ανέλπιστη μια μπόρα

το πέταγμα του αετού μπαλέτο κει ψηλά

κι ο νους σου σαν ξεκίνησε επήρε και μια φόρα

να ‘ρθει πιο χαμηλά

ο χρόνος όπου πέρασε σου άσπρισε μαλλιά σου

κι η δύση όπου έσβησε  σου θόλωσε ματιά

και συ νοστάλγησες θαρρώ να βρεις στην αγκαλιά σου

δυό χάδια τρυφερά

κι αν η μορφή σου φάνηκε στο φως που καθρεφτίζει

στο στάσιμο και ήρεμο νερό που σου μιλά

τον νου σου αβασάνιστα με σκέψεις βασανίζει

πληρώνεις ακριβά

τα γράμματα που γράφτηκαν διαβάστηκαν τα βράδια

σαν συντροφιά στους ύπνους σου της φίλης μοναξιάς

οι έννοιες αχτίδες τους φανάρια στα σκοτάδια

γιατί να αγαπάς

βήμα ταχύ στη στράτα σου βήμα αργό πεθαίνει

γιορτή η σκέψη δρόσισε αγέρας που φυσά

και το κορμί της σκέψης σου το δρόμο του να παίρνει

εκεί που δεν πονά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ