Ο ΔΡΟΜΟΣ

Δρόμος που χάνεται σκοτάδι που πυκνώνει

χαμόγελο τελείωσε μαβί το δειλινό

διαδρομή αγύριστη πορεία που τελειώνει

κι αυτό είναι γραπτό

ψυχή εσύ μια θύμηση εικόνες παρελθόντος

απόνερα η βάρκα σου να κρύψει δεν μπορεί

και στο πλεχτό που έπλεκες σου λείπει ένας πόντος

χρησμός όπου θα βγει

δρόμος κοινός ανθρώπινος το χάραμα σκοτάδι

το τέλος είναι γνώριμο σβηστή αστροφεγγιά

καντήλι σαν ετέλειωσε λιγόστεψε το λάδι

και συ δίχως μιλιά

μορφή σου πια σαν σύννεφο εικόνα σου γαλάζια

παραμυθένια ύπαρξη δυό λέξεις σε γραπτό

μέσα στο νου φυτρώσανε εκείνα σου τα νάζια

που παίζανε κρυφτό

δρόμος μακρύς που οδηγεί στο άγνωστο το τέρμα

όσο κι αν ψάξω να σε βρω στο χάος περπατώ

κι όταν ζητώ για να σε δω θολώνει και το βλέμμα

και τότε σταματώ

έτσι κρατώ σαν ζωγραφιά την άυλη εικόνα

την κάνω όνειρο γλυκό της χτίζω μια φωλιά

και μια κορνίζα χρυσαφή να στέκει κει για χρόνια

μια θύμηση παλιά

ΜΙΜΗΣ Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ