Ο ΚΥΝΗΓΟΣ

Κοιτά στο βάθος μια σκιά

της σκέψης πανηγύρι

εικόνα του εμπέρδεψε

θολά έχει μυαλά

κι ο νους του εμπατάρισε

θέλει κάπου να γύρει

το δίκαννο κρατά

λιβάδι που κιτρίνισε

θανάτου μοιάζει λύπης

ξεφύτρωσε η σκέψη του

το θύμα κυνηγά

μια ντουφεκιά ακούστηκε

ξυπνά αποσπερίτης

κι ο σκύλος σιωπά

πρόσωπα δυό - δύο ζωές

νεκροταφείο - φύση

μια προσευχή ένα κερί

ατέλειωτα γραπτά

κι ο ποιητής φιλόσοφος

μη μου χαθεί να ζήσει

ζωές πάντα επτά

κι ο κυνηγός που θόλωσε

το δίκαννο γεμίζει

και σημαδεύει στα τυφλά

σκοτώνει μια φορά

τον ποιητή που τόλμησε

κάποιον να βασανίζει

χωρίς να του χρωστά

ω! μοίρα συ που’ σαι χρησμός

το πεπρωμένο λύσε

γίνε σαΐτα τρύπησε

τη σάρκα να μη ζει

σκότωσε τρεις με ντουφεκιά

και πόρτα συ για κλείσε

και γίνε ορφανή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ