ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ

Άσπρο πανί στον άνεμο ο έρωτας στην πλώρη

χάδι το κύμα στο σκαρί μια ηδονή φτερού

δυό γλάροι στον ορίζοντα της νύχτας ανηφόρι

πορεία του καημού

μονάχος μες στο πέλαγος τ’ αστέρια το φεγγάρι

μιλώ στο μπάτη στα μουγκά καιρός αστροφεγγιά

γοργόνα μεσοπέλαγα το είναι μου θα πάρει

και γω στο πουθενά

δύο κουπιά στην κουπαστή σκουριά στην αλυσίδα

άσπρη αρμύρα καταγής ο κάβος είν’ λυτός

ξέρα μικρή το φάρο σου ακόμα γω δεν είδα

και μοιάζω ναυαγός

και το σκαρί όπου γλιστρά το κύμα το χαϊδεύει

ο φλόκος σαν εφούσκωσε μπαλέτο στα βαθιά

μια μπαλαρίνα είν’ η βάρκα μου τι όμορφα χορεύει

λευκά έχει πανιά

ταξίδι μοιάζεις όνειρο το ξέρω δεν γυρίζω

ο χάρτης μου τρελάθηκε νεκρή επιστροφή

ότι κρατώ μα το θεό στη θάλασσα χαρίζω

αρκεί να’ χω ταφή

σε βάρκα αχρωμάτιστη να μοιάζει σαν το κύμα

να μη βουλιάζει με καιρούς παρά να σας μιλεί

πυγολαμπίδα του νερού αλήθεια μα τι κρίμα

κι αυτή να’ ναι σβηστή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ