Ψιλόβροχο στη λίμνη σου μια πόλη ησυχάζει
υφαίνει σκέψεις στεναγμούς βαθιά μες στη ψυχή
και γω στη άκρη στέκομαι ακίνητος με χάζι
στο νου μου ταραχή
ομπρέλα λίμνης σκέπασε εικόνες που δεν σβήνουν
το ψιλοβρόχι συντροφιά στο βάθος να κοιτώ
και οι σταγόνες στο νερό αχόρταγα να πνίγουν
εκείνο τον καημό
Γαϊτα μόνη κ’ έρημη Πελάδα που δεν κρένει
δύο γλαρόνια μούσκεμα ακίνητα κοιτούν
κι σκέψη που δεν έσβησε σε πρόσωπα πηγαίνει
που τώρα πια δεν ζουν
ομπρέλα κράτα να χαρείς το σκέπαστρο ζωή μου
το κάλεσμα της σκέψης μου σε λίγο τρελαθώ
και η στιγμή που κέρασε μια νότα στο κορμί μου
νομίζω θα πνιγώ
και συ βροχούλα χάδι σου που λούζεις το κορμί μου
ομπρέλα γρήγορα πετώ στη λίμνη με κουπί
και ξεδιπλώνω σκέψεις μου τις παίρνω και μαζί μου
ταξίδι κι όπου βγει
το σκηνικό συμπλήρωσε εκείνη η αγάπη
όπου κρατά τη μνήμη μου παστή στην ερημιά
κι μυρουδιά της θάλασσας στο είναι μου χορτάτη
στο κόσμο είναι μια
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου