Η ΜΟΝΑΞΙΑ

                 

 Στη μνήμη του μεγάλου ποιητή Κ. Καρυωτάκη -  21 Ιουλίου  1928

Στέκει μονάχος και κοιτά κι η νύχτα τον τυλίγει

σαν κυπαρίσσι γέρικο εκεί στην ερημιά

τι θέλει άραγε να πει μήπως και να λυγίζει

τον έρωτα επίστεψε μα έκφραση καμιά

μέσα στο νου μια σκέψη το κορμί της να προβάλλει

να στέκει κείνο όρθιο  με χέρια  ανοιχτά

να χει τα μάτια όμορφα γαλήνη στ΄ακρογιάλι

κ΄ένας μαΐστρος άνεμος  σαν  χάδι να φυσά

να’ χει τα στήθια της γυμνά σαν κάτι να γυρεύει

και ν΄ανεβάζει τον σφυγμό μεθύσι στην καρδιά

πολλές οι σκέψεις μες στον νου κρυφό έχει σημάδι

για ποιον είναι το δώρο της αλήθεια ρε παιδιά

έχει λουλούδια όμορφα σε γλάστρα φυτρωμένα

έχει καρδιά όπου σκιρτά καημό που τυραννά

βουβοί οι πόθοι χάνονται με μυστικά χαμένα

γεράσανε οι αντοχές το τέλος είν’ σιμά

ο λόγος του εφύτρωσε  πρασίνισε χορτάρι

τα λόγια του προφητικά θα μένουν σαν γραφή

παρηγοριά οι σκέψεις του σελίδες στο συρτάρι

τι κρίμα η απόφαση μια σκέψη τυραννεί

και των πουλιών το λάλημα με τρέμουλο στον ήχο

πώς τρεμουλιάζει η καρδιά σιγή στη μοναξιά

δυό λόγια μόνο η γραφή σαν σύνθημα σε τοίχο

το τέλος έτσι γράφτηκε με σφαίρα στη καρδιά

και τ’ όνειρο που σβήστηκε χωρίς να έχει σάρκα

θα γίνει άνεμος  καπνός  σε λίγο θα χαθεί

κι αυτός θα μένει μοναχός σε τάφο δίχως πλάκα

αιώνια μονάχος του εκεί να κατοικεί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ