ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Βυθίσου σκέψη στα παλιά στου νου μου τα συντρίμμια

ζωή αθάνατη εσύ εικόνες σου κρατώ

πόσες φορές μετάνιωσα σαν ένιωσα τη γύμνια

τα χρόνια μου μετρώ

παλιό μου σπίτι σ’ αγαπώ παράξενη μαγεία

δυό βήματα στην άσφαλτο σε δρόμο πουθενά

κόσμος πολύς απρόσωπος μια δήθεν θεωρία

και γω σε μοναξιά

πότε θα’ ρθω για να σταθώ μπροστά σου να μαντέψω

χρησμό αθάνατο διαβώ κατώφλι σου μικρό

φαντάσματα στην ερημιά το σήμερα παντρέψω

το σάλιο μου πικρό

πόρτες παράθυρα κλειστά η λεύκα σου σκεπάζει

αόρατος ο φύλακας φωνές νυχτερινές

βρυκόλακας η σκέψη μου κάθε φορά φωνάζει

θυμίζοντας το χθες   

παλιό μου σπίτι στο χωριό μια ξόβεργα κολλάει

σε δόκανο επιάστηκα ανήμπορος θνητός

το παρελθόν αλάνθαστο στο χθες πάντα σε πάει

και γω τόσο μικρός

τροχέ ανάποδα γυρνάς η σάρκα μου ματώνει

τα χρώματά μου μαύρισες χτυπάς για να πονώ

στο σούρουπο το άκουσμα μνημόσυνο του γκιόνη

σπιτάκι μου παλιό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ