Κι αν θυμηθεί τον ήχο του δυό νότες του μαρμάρου
ο νους του εξεχάστηκε σε βότσαλου μορφή
χαμόγελο που πέτρωσε γκριμάτσα ενός χάρου
το σκίτσο μια γραφή
μάτια κλειστά, μάτια θολά, μια έκφραση που λέει
ζωγράφε βάνδαλε μικρέ δεν θέλω τη ξηρά
θέλω αρμύρας χάιδεμα βαρκούλα όπου πλέει
σεντόνια καθαρά
μου δίνετε ταυτότητα με κάνετε με σάρκα
παίρνω μορφή αλλιώτικη δεν μοιάζω όπως πριν
ξεχνιέμαι ολομόναχο μ’ αλλάζεται και μάρκα
αντίο το ‘’ ευ ζην ‘’
καλέ διαβάτη πάρε με χαρίζω ότι έχω
είμαι της φύσης όνειρο κομμάτι του γιαλού
μες στην ξηρά σαν έφθασα το κύμα μου δεν βλέπω
τριγύρω μου ζουλού
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου