Η ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

       

Φεύγει ο νους μου στα παλιά στα όμορφα τα χρόνια

σειρά τα σπίτια χαμηλά γνωστή κι γειτονιά

ο στοχασμός της μοναξιάς η σκέψη μου συμπόνια

να’ρχόσουνα ξανά

εικόνα τούτη όνειρο μια στάμπα στο μυαλό μου

ο χρόνος εσταμάτησε αγιάτρευτη πληγή

η θύμηση σαν αύξησε το δόλιο τον σφυγμό μου

το μέσα μου μιλεί

μια μουσική γραμμόφωνου η γρίλια μισό κλείνει

το μάγουλο ακούμπησε σαν θέλει κρυφοδεί

τον έρωτα που στέκεται ω! νεαρά ωδύνη

η πρώτη η στιγμή

δυό γιασεμιά συμπλήρωμα ο έρωτας στολίζει

μία καρδιά στα σύννεφα τι όμορφη ζωή

κι γειτονιά μου η παλιά χρυσό να σου χαρίζει

ο θάνατος ν’ αργεί

εξώπορτα με πόμολο ο μπρούντζος να γυαλίζει

η αρχοντιά αμπόλιαστη κρατά μια ομορφιά

κι ο στύλος ο λεβέντικος τον τοίχο να φωτίζει

ο δρόμος σιωπά

κι μυρουδιά της γειτονιάς που κρύβει θησαυρό της

υψώνει λάβαρο χρυσό μεθά και τα παιδιά

κι ο ποιητής σαν θα βρεθεί σκλάβος εις το πλευρό της

ξεχνά και τα γραπτά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ