ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΗ ΠΟΡΦΥΡΑ

      

Γαΐτα μόνη ξάπλωσε το όνειρο αρμύρα

γυναίκα λιμνοθάλασσας  κορμί θαλασσινό

μπουνάτσα τούτη ερημιάς το χρώμα της πορφύρα

εικόνα που μεθώ

μιλώ σιγά σαν χάνομαι το κύμα της κοιμάται

ένας καθρέφτης ζωγραφιά αρμύρα θε να το πιω

διαβάτες που πηγαίνετε κοντά εσείς ελάτε

ν’ ακούστε τι θα πω

ο έρωτας μοσχόβολος  το άρωμα μαΐστρος

η πινελιά ολόισια το θαύμα να μιλά

κι ο στίχος μου ατέλειωτος απρόσκλητος ο οίστρος

η έμπνευση μεθά

χρώμα ετούτο δύσκολο η φύση ζωγραφίζει

ο πίνακας πανάκριβος βυθίζεται στο νου

η πόλη τον αγόρασε η λίμνη τον χαρίζει

μια σκέψη θαυμασμού

γαλήνη συ πρωτόγνωρη αταίριαστη μονάχη

παρέα στέκω σου μιλώ τα μάτια μου κλειστά

εικόνες φέρνω παιδικές λυγάω σαν το στάχυ

πληρώνω ακριβά

μια μοναξιά ο ίσκιος μου το φέγγος σου η δύση

σβήνω σαν βλέπω όνειρο μπροστά σου κοιμηθώ

θε να βιαστώ για να σου πω το φως σου πριν σου σβήσει

εδώ θα ξαναρθώ  

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ