Και συ που έχεις μια οργή και τώρα μου θυμώνεις
ανακατεύεις το νερό σαν τάχα να μιλάς
μεθάς μ’ αρμύρα σε χορό αόρατα πεισμώνεις
τα κύματα χτυπάς
πολλά μποφόρ μου χάρισες με τρόμαξε το κύμα
σαν στέκω γω αμήχανος φοβάμαι μη πνιγώ
να προχωρήσω σκέφτομαι δεν κάνω ούτε βήμα
στην άκρη κει κοιτώ
οι βάρκες σου εκρύφτηκαν στο μόλο αραγμένες
όταν σου βλέπουν τον θυμό αμίλητες κρατούν
τα παλαμάρια σφίγγουνε οι δέστρες τεντωμένες
κοιτούν μα δεν μιλούν
θα περιμένω να σε δω έτσι όπως σε ξέρω
με χρώμα μπλε το πλάτος σου σεντόνι ανοιχτό
εικόνες κείνες που κρατώ στο νου μου θε να φέρω
χωρίς να σου μιλώ
το κύμα σου που άφρισε μια έκφραση δηλώνει
κάτι θα θέλει να μου πει παράπονο τρανό
σαν πέταξε απότομα της λίμνης το γλαρόνι
σημάδι με χρησμό
και συ μια θάλασσα βαθιά με πρόσωπο ωραίο
έχεις συναίσθημα αν θες μιλάς μες στη καρδιά
φουρτούνιασμα το άκακο το χάδι σου πηγαίο
μεγάλη αγκαλιά
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου