ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΑΛΤΟ ΜΟΥ

Το καινούργιο παλτό μου στο φτωχό το χαρίζω

μετανάστης μπροστά μου μια ψυχή λυπημένη

μες στη στράτα βαδίζω μα κρυφά πως δακρύζω

η ματιά δακρυσμένη

άνθρωπέ μου πληρώνεις  ακριβά την ελπίδα

μία γύμνια σκοτώνει μακριά που θα φτάσεις

αντοχή σου μικραίνει πως αντέχεις ρυτίδα

πριν το τέλος γεράσεις

το καινούργιο παλτό μου στο χαρίζω μ’ αγάπη

θα σε κάνω ν’ αντέξεις τους δικούς να βρεις

να ζεστάνεις κορμί σου στη βροχή που αστράφτει

που σε λίγο βραχείς

μακριά σου πατρίδα ξένη χώρα βαδίζεις

κουρασμένη πορεία ματωμένη πληγή

αντοχή που τελειώνει με θυμό να μου βρίζεις

κάθε τόσο τη γη

το παλτό σου μια πράξη που σκεπάζει καημούς

συντροφιά η αγάπη άνθρωπέ μου εσύ

σαν ξαπλώνω πληρώνω τους δικούς μου λυγμούς

μία λέξη γιατί

το δικό σου παλτό σου μια πυξίδα που δείχνει

την ελπίδα που λέει ο καλός βοηθάει

να ξανά βρει μονάχος τα χαμένα του  ίχνη

μια καρδιά πως χτυπάει

κι αν κρυώνεις στο λέω η αγάπη χωράει

και οι δυο μας αντάμα στο παλτό σου μαζί

δυο καρδιές σ’ ένα σώμα πιο καλά θα κρατάει

τ’ όνομά σου θα ζει

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ